VI.

*************** WEDŁUG EMILY *************

Martwiłam się o Marcy. Nie wróciła na noc do swojego domu. Nikt jej nie widział od czasu gdy dowiedziała się, że Anders ma dziewczynę. Rozpłakała się i pobiegła gdzieś. To sprinterka długodystansowa, więc nawet jakbym próbowała to bym jej nie dogoniła. Jej tata powiedział, żebym się nie martwiła, bo Marcy często tak robi. Nazywa ją pumą lub panterą i mówi, że jest jak typowy kot. Jak zgłodnieje to wraca.

I wróciła o 9:00, zalana w cztery dupy.
- Marcy!!! Co z tobą??
Popatrzyła na mnie tępym wzrokiem.
- Nic. A ty czemu nie w szkole?
- Bo dziś nie mieliśmy mieć lekcji. Umówiłam się z Ari, że pójdziemy dziś na trening, bo wczoraj odwołałyśmy.
- Ja nigdzie nie idę.- powiedziała i tupnęła nogą.
Westchnęłam.
- Nie zachowuj się jak dziecko- poprosiłam.
Spojrzała na siebie.
- Jak ja mogę tak wyjść do ludzi??
- Teraz jakoś przez Oslo przeszłaś to co się martwisz- prychnęłam.
Patrzyła na mnie z obłędem w oczach. Nigdy jej takiej nie widziałam.
- Dobra. Idź się umyć, a ja przygotuję ci herbatkę na kaca i jakieś czyste ubrania- zarządziłam.

Marcy była tak zmęczona, że nawet nie próbowała protestować. Ona ledwie trzymała się na nogach. Zaprowadziłam ją do łazienki i nalałam ciepłej wody. W idealnym momencie udało nam się wejść do łazienki, bo sekundę później ktoś zapukał do drzwi. To był Anders. Wcale nie chciałam mu otworzyć.
- Hej- powiedział.

- Czego tu chcesz?- spytałam wrogo, a on się zdziwił.
- Czemu na mnie napadasz już od progu? Poza tym to nie jest twój dom. Chce porozmawiać z Marcy.
- Nie ma mowy- powiedziałam stanowczo.- Wróciła jakieś 5 minut temu.

-A gdzie była?
- Nie wiem- powiedziałam szczerze- Widziałeś jak wczoraj uciekła od nas z płaczem. Wróciła 5 minut temu.
- Nie wiedziałem.-przyznał.- Myślałem, że wróciła wczoraj, wypłakała się do poduszki i będę mógł z nią normalnie porozmawiać...

-Nie licz na to- przerwałam mu.- Wątpię, żeby w ogóle chciała z tobą rozmawiać..., nawet jak będzie już trzeźwa.

-To znaczy, że jest pijana?!?!?!- strasznie się zdenerwował.
- Tak. Ale co się to obchodzi??
- Ona obiecała mi, że nigdy nie weźmie do ust alkoholu. Obiecała mi to.

-Dlaczego?- spytałam ale on kompletnie zignorował moje pytanie.

- Ja obiecałem jej to samo.
- Mimo wszystko nie wejdziesz do niej.

Zezłościł się.

- Wejdę.

- Nie- powiedziałam z całą stanowczością na jaką mnie było stać.
- Tak- wrzasnął.
Im ja głośniej zaprzeczałam,tym on głośniej potwierdzał i z tego wywołała się głośna kłótnia.

*************** WEDŁUG MARCY ************

Gdy wyszłam z łazienki usłyszałam kłótnię. Nie miałam wątpliwości, że Emily kłóci się z Andersem. Byłam w szlafroku, włosy miałam zawinięte w ręcznik, ale mimo to zdecydowałam się zejść do nich i sama załatwić sprawy z chłopakiem.

-Przestańcie się kłócić- powiedziałam stając na schodach. Powiedziałam to dość głośno, żeby mnie usłyszeli i udało się. Ja powoli schodziłam ze schodów, a oni patrzyli na mnie jak na księżniczkę.
- Emily, proszę idź- powiedziałam, żeby przerwać ciszę, która nastała po moim zejściu ze schodów.

-Na pewno sobie poradzisz?- spytała dziewczyna patrząc na mnie z niepokojem.
Wzięłam głęboki wdech.
- Tak- odpowiedziałam. Faktycznie byłam gotowa.
- No. Nareszcie sobie stąd poszła, ta jędza. Rozumiesz, że onanie chciała mnie dopuścić do ciebie?- mówiąc to próbował mnie objąć ale nie pozwoliłam mu na to.

-I dobrze chciała zrobić. Ale ty czego tu chcesz?
- Chcę odzyskać swoją przyjaciółkę-powiedział i zbliżył się do mnie- Naprawdę chciałem ci powiedzieć o Glorii. Miałem to zrobić wczoraj ale ty podsłuchałaś naszą rozmowę i dowiedziałaś się w zły sposób- nagle szybko się odsunął i popatrzył na mnie podejrzliwie.- Więc jednak Emily nie kłamała. Ty piłaś alkohol!!!

-Tak, a co??!!- warknęłam na niego.

Padł przede mną na kolana.
-Przecież wiesz co to świństwo robi z ludźmi. Straciłaś przez nie matkę, a ja ukochanego wujka. Tamtego dnia obiecaliśmy sobie,że nie weźmiemy alkoholu do ust..- powiedział płaczliwym tonem al mu przerwałam.
- Nie mów mi, że złamałam naszą obietnicę, bo wiem o tym- krzyknęłam.- Ale ty tez ja złamałeś. Miałeś mnie nigdy nie opuścić, nigdy nie zostawić, a ty co?? Wynoś się z mojego domu.
Anders wstał z kolan.

- Pozwól mi chociaż wyjaśnić...
- Tu nie ma wyjaśniania- powiedziałam z krzykiem- Święta obietnica już nie istnieje- dodałam spokojnie i poważnie.

___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Hey !!!!

Wybaczcie, że rozdział jest taki krótki. Ale mam nadzieję, że się podoba :) . Aktualnie nie dysponuję czasem, więc to jedyny chyba w tym tygodniu... przepraszam :'( (mam koleżankę z niemieckiej wymiany, więc nie mogę pisać).

Inspiracja:
Przy tym rozdziale inspiracją nie była dla mnie piosenka ale zeszyt z opowiadaniami mojej przyjaciółki Oli. :)